W XVIII wiecznym Malborku istniały ścisłe reguły celebrowania Wielkiego Piątku, które znacznie różniły się od współczesnych. Przed południem w kościele parafialnym wygłaszano kazanie poranne w języku polskim. Następnie studenci szkoły jezuickiej wystawiali Dialog, przedstawienie o tematyce pasyjnej, przyciągające wielu widzów, nie tylko katolików. Po południu o godzinie trzeciej rozpoczynał się cykl nabożeństw pasyjnych, czyli Jutrznia, Chwalba i Gorzkie Żale przy akompaniamencie muzyki, po których następowało biczowanie.

Po nabożeństwie z kościoła parafialnego św. Jana Chrzciciela wyruszała uroczysta procesja, która przez Bramę Elbląską, Bramę Piaskową, wał zamkowy przechodziła do zamku i aż do kościoła jezuickiego NMP na Zamku Wysokim. Znajdował się tam obraz NMP uważanym powszechnie za cudowny. W kościele zamkowym jezuicki kaznodzieja polski wygłaszał kazanie po polsku i następowało kolejne biczowanie. Następnie procesja podążała do kościoła św. Wawrzyńca na Zamku Niskim, gdzie odbywało się nabożeństwo pasyjne zakończone trzecim biczowaniem.

Wreszcie na zakończenie uroczystości Wielkiego Piątku procesja udawała się z powrotem do kościoła parafialnego, a w nim dochodziło do czwartego biczowania, po nim zaś jezuicki kaznodzieja niemiecki wygłaszał kazanie w języku niemieckim. Przechodzące przez miasto procesje jako forma świątecznej rozrywki budziły duże zainteresowanie luterańskich mieszczan, którzy tłumnie obserwowali je z okien kamienic. W tym czasie czujni predykanci luterańscy chodzili od domu do domu słowem umacniając wiernych w pobożności.