Najnowsza wystawa Muzeum Miasta Malborka poświęcona jest mieszkańcowi Malborka generałowi Stanisławowi Taczakowi (1874-1960), którego koleje życia są niezwykle barwne i ciekawe. Po II wojnie światowej osiedlił się w Malborku, gdzie 2 marca 1960 roku zmarł. Pod koniec 1988 roku jego prochy przeniesiono na cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu.

Inauguracja wystawy odbędzie się w czwartek, 21 listopada o godz. 17:00 w Muzeum Miasta Malborka. Patronat honorowy nad wystawą objął Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, Związek Kombatantów Rzeczpospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych oraz Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918-1919.

Ta wyjątkowa wystawa powstała dzięki współpracy Muzeum Miasta Malborka z Wielkopolskim Muzeum Niepodległości oraz Muzeum Regionalnym w Jarocinie.

Wystawę będzie można oglądać od 22 listopada 2024 r. do 4 maja 2025 r., od poniedziałku do piątku w godz. 10:00-16:00.

Wstęp wolny.

Generał Stanisław Taczak

- „Inżynier hutnik, niedoszły ksiądz, w momencie próby podczas walk o Niepodległą przywdział mundur polskiego żołnierza, któremu pozostał wierny przez całe życie. 28 grudnia 1918 r. Komisariat Naczelnej Rady Ludowej wyznaczył go na tymczasowego dowódcę powstania w Wielkopolsce. Dziewiętnaście dni pracy sztabu Dowództwa Głównego pod kierunkiem Taczaka to najważniejszy okres powstania wielkopolskiego, który wpłynął na zwycięski finał tego zrywu. Efekty działalności pierwszego głównodowodzącego przeszły bowiem wszelkie oczekiwania. Dla współczesnych młodych Wielkopolan, dla młodych Polaków gen. Stanisław Taczak może być wzorem postawy wobec Ojczyzny i społeczeństwa. 14 stycznia 1920 r. w stopniu podpułkownika został sztabowym oficerem inspekcyjnym piechoty przy Dowództwie Okręgu Generalnego Poznań. W lutym 1920 r. został powołany do Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie został przewodniczącym komisji weryfikującej oficerów WP, służących wcześniej w armii niemieckiej. Następnie powrócił na stanowisku dowódcy 69 pułku piechoty. 23 maja 1920 r., już jako pułkownik objął dowództwo XXXIV Brygady Piechoty. W czasie Bitwy Warszawskiej, w dniach 23–26 sierpnia 1920 r. pełnił obowiązki dowódcy 17 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej. 22 stycznia 1921 r. powierzono mu dowództwo tej dywizji. 31 marca 1924 r. awansował na stopień generała brygady. W 1925 r. zamieszkał w Gnieźnie i objął dowództwo 17 Dywizji Piechoty. 9 października 1928 r. został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 24 grudnia 1929 r. został zwolniony ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu, a z dniem 28 lutego 1930 r. przeniesiony w stan spoczynku. Po zakończeniu służby wojskowej wrócił do Poznania, gdzie został prezesem Związku Weteranów Powstań Narodowych oraz przewodniczącym Okręgu Zarządu Straży Pożarnych i Towarzystwa dla Badań nad Historią Powstania Wielkopolskiego. Po wybuchu II wojny światowej, około 5 września 1939 r. wyjechał do Gniezna z zamiarem zgłoszenia się w dowództwie Armii „Poznań”. Około 9 września w Łowiczu dostał się do niewoli. Przebywał w kolejnych oflagach: Prenzlau, Colditz, Johanisbrunn i VII A Murnau, gdzie 29 kwietnia 1945 r. został uwolniony. Przyjęto go wówczas w szeregi Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, a następnie wysłano na kurację do Nicei. Po zakończeniu kuracji w Nicei, w 1946 r., powrócił do kraju. Zmarł 2 marca 1960 r. w Malborku, gdzie go pochowano. Następnie, po ekshumacji jego prochy przeniesiono na cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha przy kościele św. Józefa i klasztorze karmelitów bosych w Poznaniu”.

Informacja: Muzeum Miasta Malborka